ตอนจบน้ำตาคลอเบ้าเลย
อะไรมันจะซาบซึ้งตรึงใจขนาดนั้น
ความเดิม
หลังจากที่หลงทางไปหลงทางมาตั้งแต่ต้นจนจบตอน
แล้วตอนสุดท้ายยังโดนปีศาจเข้าสิงอีก
นัตซึเมะนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง
มีแต่ละเมอ เพ้อพก ว่า อยากกลับบ้าน อยากกลับบ้าน (ให้ความรู้สึกอย่างกับตุ๊กตาหนูอยากกลับบ้านเลยก๊าสสส)
อาจารย์เนียนโกะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
แล้วก็ตัดมายังฉากความทรงจำของนัตซึเมะ
งือ งือ นัตซึเมะ ผู้่น่าสงสาร
จำหน้าคุณพ่อก็ไม่ได้
 |
| สีหน้า ของนัตซึเมะ ตอนที่พูดถึงคุณพ่อ |
บ้านของตัวเองก็อยู่แค่ข้ามแม่น้ำไปเท่านั้นเอง แต่ก็ยังไปไม่ถึง (ก็เป็นเด็กนี่เนอะ)
เรียกหา คุณพ่อ แบบ เจ็บปวดมาก
นัตซึเมะ จิตใจอ่อนแอ จนจะโดนปีศาจกินอยู่แล้ว
แต่ก็มีเสียงเพรียกจากสวรรค์
นัตซึเมะ! นัตซึเมะ! นัตซึเมะ!!!!! ตื่นดิฟะะะะะ!!!!!!!!!
 |
| นัตซึเมะ: เฮือก!! |
ป่ะ กลับบ้านกัน
คราวนี้ไม่หลงแล้วนะ
แล้วก็มาถึงบ้านนัตซึเมะจนได้ ดีใจจัง
 |
| นัตซึเมะ ลังเลที่จะเปิดประตู |
นัตซึเมะ คงใจดีเหมือนคุณพ่อแน่ๆ
 |
| ความทรงจำของนัตซึเมะที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณพ่อ |
ลาก่อนครับคุณพ่อ
ป่ะ คราวนี้กลับบ้านกัน กลับไปหาทุกๆคนที่รอนัตซึเมะอยู่
ครอบครัวทีมี 3 คน กับอีก 1 ตัว ฮะ ฮะ
ขอให้มีความสุขตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น